Vanaf mijn 12e wist ik het al, ik wilde voor de klas als meester. Waarom? Omdat ik graag mensen iets bijbreng en school altijd een boeiende omgeving heb gevonden. Toen kwam daar na vijf jaar het moment dat ik daadwerkelijk naar de pabo ging. Vanaf dag een heb ik mij daar (helaas) als 17-jarige niet op mijn plek gevoeld. Ik weet nog dat, in de nachten voorafgaande aan de stagedagen, het aantal schaapjes ontelbaar was.  Ik wist niet wat ik wilde en besloot na een jaar met tranen in mijn ogen aan mijn ouders te vertellen dat ik wilde stoppen met de opleiding. De studie waarvan ik mijn gehele middelbare schooltijd wist dat ik ging doen.

Ik ben nu 27 jaar, een studie bestuurskunde/overheidsmanagent (omdat je daar ook iets met onderwijs kunt doen) en twee werkgevers later de grote vraag: Wat nu? Ik heb bij mijn laatste werkgever een mooie tijd gehad, maar de betekenis die ik aan mijn werk wilde geven werd minder vanwege het feit dat het project waar ik voor werkte langzaam afliep.

Vervolgens een moment van overdenking,  je zegt al snel tegen jezelf: Had ik vroeger (9 jaar geleden) maar beter geweten wat mij drijft en waar mijn passie ligt, maar dat is te makkelijk… Jaloers ben ik, jaloers op de Singer/Songwriter die geen cent te makken heeft, maar waar veel mensen met een jaloerse blik naar kijken. Waarom? Omdat hij doet wat hij graag doet, waar hij kippenvel van krijgt en waar hij anderen ook kippenvel bezorgd met zijn stem, gitaarspel en zijn veel te onverzorgde kapsel dat per ongeluk expres half over zijn gezicht hangt. Het kapsel dat bij 9 van de 10 werkgevers niet gepast is. Was ik maar… dat is wat er in mij opkomt, maar met kijken naar anderen kom ik niet ver en nee, ik heb ook niet het talent om mensen weg te vagen met mijn stem of gitaarspel. Nee, maar durf en lef is er wel nodig.

Hoe praat ik mijzelf zover dat ik voor mijn passie kies (en daar überhaupt naar op zoek ga) en niet per se een beroep zoek wat voortkomt uit mijn studierichting. De studierichting die ik snel koos nadat ik net terug kwam van vakantie in Spanje en waar ik in die weken meer bezig was met de transfers van mijn favoriete voetbalclub dan een nieuwe studie. Ik stelde mijn keuze uit (ik wist ook echt niet wat ik daarna wilde) Wat doe je dan? Dan kies je op dat moment voor een studie, want een jaar in de kassen werken en elke dag om 6 uur opstaan, daar ging ik zeker niet gelukkig van worden (in die tijd kwam het niet bij mij op om een jaar te reizen).

We zijn nu 9 jaar na dat moment, het moment dat ik een keuze maakte voor de 9 jaren daaropvolgend. Ik heb er geen spijt van, maar wat als ik toen de juiste tools in handen had gehad om echt te ontdekken waar mijn passie ligt waar ik de afgelopen periode gebruik van heb kunnen maken.

Lastig is het, lastig om te bespreken wat je echt wilt. Op Facebook is alles mooi (uitzonderingen daar gelaten), op LinkedIn plaats ik mijn twijfels niet (stel dat een potentiele werkgever het ziet) en op televisie en andere websites zie ik zoveel inspiratie, maar inspiratie waar ik concreet nog niets mee kan. Ik heb gelukkig veel hulp gekregen van mensen om mij heen (die allemaal weer een boek aanprezen dat ik dan gelijk kocht en in een adem uitlas) die uit ervaring spraken, waarbij we altijd weer uitkwamen op de innerlijke discussie tussen ratio en gevoel. Volg je hart, maar wat als dat betekent dat je weinig inkomsten hebt (best handig als je een huis hebt gekocht en net vader bent geworden).  Ik gun iedereen die zoektocht en hulp bij het ontdekken wie ze zijn en wat ze willen, hulp die mensen nodig hebben waarbij ze erachter willen komen wie ze zijn zonder daar gelijk 120 euro excl btw per uur voor te hoeven betalen bij een coach.

Vorig jaar verscheen er een artikel over ziekteverzuim waaruit bleek dat meer mensen arbeidsongeschikt waren door psychische aandoeningen dan door lichamelijke aandoeningen.  Ik ben bijzonder gefascineerd over het feit dat wij in een land leven waar we tot een van de rijkste van de wereld behoren, maar toch zoveel mentale en psychische klachten hebben. Ik begrijp dat we niet alle problemen hiervoor kunnen oplossen, maar het heeft wel mijn keuze voor mijn vervolg beïnvloed. Ik kies er daarom voor om mij samen met de oprichters van Silkbricks in te spannen om iSeekMe te ontwikkelen. Een tool waarbij mensen op zoek gaan naar wie ze zijn en wat hen drijft en dit doen door in verbinding te staan met anderen, zowel binnen je netwerk als buiten je netwerk met de belangrijkste reden dat je het niet alleen hoeft te doen. Niet de vraag: Wat wil jij worden?, maar juist de vraag: “wie ben je en wat past daarbij?” staat centraal.

Onderzoek wijst uit dat je per dag 40.000 keuzes maakt, 1,1 miljard in je gehele leven bij een gemiddelde leeftijd van 80. Neem de tijd voor jouw belangrijke vervolgkeuze (of je nou nog op school zit of een baan hebt waar je twijfels bij hebt) en laten we elkaar verder helpen om de juiste keuzes te maken waar we ook gelukkig van worden. Help je mee om persoonlijke ontwikkeling voor iedereen mogelijk te maken? Neem dan een kijkje op onze site en ga met ons in gesprek om te ontdekken hoe wij dit voor elkaar kunnen krijgen en waar jouw passie ligt.

Meer weten? www.iseekme.com