Onbenutte passie en talent is oorzaak overconsumeren
In 2012 schreef ik een artikel over overconsumptie voor MT / Sprout. Door de bewustwording over de ecologische crisis is er meer aandacht voor overconsumptie en de desastreuze consequenties hiervan. Echter, ik lees onvoldoende over mogelijke oplossingen hoe wij grote groepen mensen, lees; de totale Westerse samenleving, kunnen helpen hun consumptiegedrag te verminderen.
Een oplossing die ik nu, tien jaar later, aandraag, is sociaal emotionele ontwikkeling op grote schaal toegankelijk maken. Hierover schrijf ik in mijn boek Everyone is a mentor. Een deel van de oplossing is het vinden van de antwoorden op de vragen wie ben ik, wat is mijn talent, wat kan ik oplossen in de wereld, met wie of voor wie. Het vinden van je ‘purpose’ is een sociaal proces en omdat het een (sociaal) proces is kunnen we het schaalbaar en betaalbaar maken.
Hieronder volgt het artikel uit MT / Sprout uit 2012
Onbenutte passie en talent is oorzaak overconsumeren
Wanneer we bezig zijn met onze passie, vergeten we de tijd. Passie geeft een gevoel van geluk en energie. Als we binnen ons werk onze passie kwijt kunnen, kan dit dan ons materialisme temperen? Podiumauteur Steven de Lira geeft antwoord.
Vanaf het moment dat ik ben afgestudeerd kende ik een periode waarin het verwerven van goederen centraal stond. Alles moest maar groter en beter, leaseauto’s konden niet groot genoeg zijn. Het continu hunkeren en op zoek zijn naar meer spullen, wekte echter een gevoel van onrust bij mij op. Deze onrust is te wijten aan een gebrek van groei en zelfontplooiing, weet ik nu.
Bewuster consumeren
Sinds een aantal jaar kan ik mijn talent, identiteit en passie volledig kwijt in mijn werk. Ik geniet en ervaar levensvreugde uit creativiteit en de verbindingen met mensen. In plaats van luxer, beter en mooier, is mijn blik veranderd en staan tegenwoordig vakmanschap en kwaliteit centraal. Ik merk dat ik bewuster consumeer en niet bezig ben een leegte weg te kopen. De behoefte naar groei, ontwikkeling en verbetering kan ik nu volledig kwijt in mijn werk. Het ervaren van groei is immers een primaire levensbehoefte. Iemand die niet groeit en bloeit, is immers aan het uitsterven.
Deze gedachte roept vragen bij mij op. Neem bijvoorbeeld een kunstenaar, naar mijn mening mensen die met hun passie en talent bezig zijn. Is een kunstenaar minder materialistisch dan een bankier? Ervaren mensen in de zorg meer zingeving dan werknemers bij een verzekeraar? Ben ik minder materialistisch omdat ik ouder geworden ben of omdat ik nu met passie werk? Als we studenten naast bijbrengen van nieuwe vaardigheden en competenties ook helpen met het ontdekken van hun unieke talent, identiteit en levensmissie, worden ze hiermee ook meer intrinsiek gemotiveerd dan studenten die we niet helpen?
Bestel hier mijn boek:
Geen Resultaten Gevonden
De pagina die u zocht kon niet gevonden worden. Probeer uw zoekopdracht te verfijnen of gebruik de bovenstaande navigatie om deze post te vinden.
